Ook voor de elektrische Opel Mokka kan je al een tijdje kiezen uit twee varianten. Het onderlinge prijsverschil is niet heel groot, dus lijkt die met 156 pk en 54 kWh de auto die je moet hebben. Mocht je echt zin hebben in de compacte Duitse SUV, welteverstaan. Hij deelt zijn technologie met verschillende Franse modellen en sinds kort zelfs enkele Italiaanse auto’s, die hebben allemaal een stevige prijs gemeen. Autonieuws deed de Opel-test.

De strafste van de twee elektrische Mokka’s komt met dezelfde motor en ook batterij als de nieuwe Lancia Ypsilon die we hier eerder ook al hebben getest. Je vindt die technologie evengoed terug in de Alfa Romeo Junior, de Jeep Avenger en verschillende modellen uit de Citroën- en Peugeot-catalogus. Als we er dan ook nog de Opel Corsa en Astra aan toevoegen, zijn we hopelijk geen enkele auto vergeten.

Krachtigere motor, groter batterij

Voor de volledigheid, voor de meeste (maar niet alle) kleine en middelgrote elektrische auto’s van het grote Stellantis is er dus ook nog een elektromotortje van slechts 136 pk beschikbaar. Dat komt dan met een batterij van 50 kWh (45 kWh netto), het model met 156 pk en de nochtans niet zoveel grotere accu van 54 kWh (51 kWh netto) garandeert zowel wat sterkere prestaties als een grotere autonomie. Voor de voluit Electric Long Range gedoopte top-Mokka gaat het WLTP-gewijs dan om 408 kilometer, het basismodel raakt niet verder dan 341 kilometer.

Nu we toch al aan het vergelijken zijn, kunnen we ook al de prijzen vermelden. Het model met de batterij van 50 kW staat in de catalogus voor minstens € 38.900, voor het enkel met de sportievere GS-aankleding komende topmodel begint het bij € 41.300. Dat is echter maar ‘theorie’, bij het configureren op de Belgische Opel-site ontdek je meteen heuse promo’s en dus aanzienlijk lagere tarieven. Hoe dan ook, zelfs na aftrok van de Vlaamse EV-premie (voor particulieren) blijft zo’n elektrische Mokka wel nog altijd een pak duurder dan een modelletje met een klassieke benzinemotor.

Frisse look

Over de looks van de 4,15 meter grote of dus eigenlijk eerder kleine Mokka kunnen we deze keer wel kort zijn. De huidige generatie gaat al enkele jaren mee, begin 2025 zou het autootje trouwens lichtjes worden opgefrist. Opel-designers golden lange tijd als eerder conservatief of in elk geval nogal braaf, dat was meestal ook een heel bewuste keuze voor een merk dat niet bekend staat voor echt gewaagde ontwerpen. Een Tiga, Calibra of eerder ook al Manta en GT uitgezonderd, natuurlijk.

De Mokka ziet er echter toch wel hip uit, met dank aan onder meer de zwarte Vizor-snoet, de zowel compacte als ‘scherpe’ lichtblokken en vooral de nog altijd opvallende vormen van de C-stijl. Je kan de frisse lakkleuren, waaronder zelfs een soort kikkergroen, ook combineren met een zwart dak en dito motorkap. We zouden het niet doen voor een BMW-berline of Mercedes-break, op zo’n compacte SUV past het zeker wel.

Krap achterin

Het interieur verrast zeker niet, al kan je de nogal donkere tinten wel laten contrasteren met opvallende kleuren voor enkele decoratiestrookjes op het dashboard en de overigens prima stoelen. De instrumenten zijn natuurlijk van het digitale type, onder het centrale en best wel gebruiksvriendelijke aanraakscherm zijn er gelukkig ook nog verschillende klassieke knoppen voor onder meer de airco. Een draadloze oplader voor de telefoon had onze auto niet, we hadden ook een kabeltje nodig voor het gebruik van de navigatie-app.

Voorin is het met zowat gelijk welke lichaamslengte comfortabel zitten, achterin is het helaas wel nogal krap. Te krap zelfs om een lange rit voor (grote) volwassenen nog aangenaam te houden. Niet vergeten dat de basis van deze SUV een stadsautootje is, mirakels zijn natuurlijk niet mogelijk. Dat geldt ook voor de koffer, met 310 tot maximaal 1.060 liter is het laadvolume maar net correct te noemen. Voorin is er geen extra bagageruimte voorzien, de laadkabels moeten dus achterin mee.

Weinig echt plezier

Aan het rijden met de elektrische Mokka valt weinig echt plezier te beleven. Dat is veel minder erg dan het wellicht lijkt, we willen er gewoon mee zeggen dat de auto zijn ding en ook niet veel meer dan dat doet. Het gewicht valt – voor een EV – nog wel enigszins mee, maar de eerder geringe feedback van het stuur en de allesbehalve flitsende acceleraties en hernemingen maken al snel dat je voor een rustige rijstijl kiest en dus alle sportieve ambities opbergt. Een Lancia Ypsilon, Peugeot 208 en zelfs Corsa hebben, als we het ons goed herinneren, toch net iets meer karakter. Het comfort van de Mokka is evengoed redelijk te noemen, maar het is evenmin een terrein waarop de auto uitblinkt.

Nog even over de prestaties, je kan alleen in de Sport-modus over het volle vermogen en het maximumkoppel beschikken. Dan gaat het ook wel redelijk vlot vooruit, maar verbruik je natuurlijk ook meer energie. In de Eco-modus waar wij doorgaans voor kozen, benader je het beloofde rijbereik van zo’n 400 kilometer wel bijna. Je kan die via het B-knopje onderaan de bediening van de transmissie ook nog combineren met maximale remenergierecuperatie, al gaat Opel daarin niet echt ver. 

Een ‘echte’ Opel

We kwamen aan een gemiddeld verbruik van net geen 16 kWh/100 km, dat is niet zoveel meer dan de 15,2 kWh/100 km die Opel opgeeft en mag dan ook nog wel een meevaller worden genoemd. Het laden van de batterij kan met de standaard voorziene lader van 11 kW, snelladen lukt tot 100 kW. Een half uur volstaat dan om die accu weer op 80 procent van haar capaciteit te krijgen.

De conclusie na een weekje testrijden met de elektrische Mokka is even simpel als eerlijk. Met uitzondering van zijn – voor de liefhebbers – nogal hippe design, springt de auto er op geen enkel vlak echt uit. Met een beetje slechte wil zou je het dan ook een ‘echte’ Opel kunnen noemen, want er waren in het verleden wel meer modellen van het Duitse merk die voor een dergelijk verdict zorgden. Langs de andere kant, ze stelden ook nooit echt teleur. Dat doet de Mokka dus ook niet. Het is geen ruimtewonder, maar dat mag je van een auto van dit segment ook niet verwachten. En hij is stevig geprijsd, maar er valt zeker wel wat korting te scoren. Zijn grootste handicap, of toch die van de mensen die hem proberen verkopen, is misschien wel dat er zelfs in de eigen Stellantis-stal verschillende modellen met dezelfde en zelfs nog net iets grotere troeven staan.