Zeg niet langer Mercedes-Benz SL, maar Mercedes-AMG SL. De performance-divisie uit Affalterbach moet de S van Sport in de roemrijke naam SL weer in zijn oude glorie herstellen. Tegelijk pakt de sterrenroadster uit met een overdaad aan technologische snufjes die de L van Licht nóg meer op losse schroeven zet.     

 Ik zal het maar meteen bekennen. Ik ben een grote fan van de Mercedes-Benz 500 SL uit 1989. Zijn fascinerende lijnen, zijn voor die tijd bijzonder vooruitstrevende technologie en natuurlijk zijn ronkende V8 maken nog steeds heel wat sentiment los. Doordat hij over-engineered was, bleek niet alleen zijn lijnenspel, maar ook zijn mechaniek erg goed bestand tegen de tand des tijds. 
Wat ik zo geweldig vind aan deze SL-generatie? Dat hij niets moet doen om op te vallen. Zijn design spreekt gewoon voor zich. Geen Hofmeister-knik, complexe vouwen in het koetswerk of schreeuwerig radiatorrooster, maar een uitzonderlijke natuurlijke elegantie die ontspringt aan de lange, lage motorkap, de schuin ingeplante voorruit en de relatief kleine cabine.

Het contrast met de nieuwe SL kan haast niet groter zijn. De esthetische verwantschap met de AMG-GT valt niet te ontkennen en laat dat nu bepaald geen auto zijn die ingetogenheid hoog in het vaandel voert. Waarom Mercedes deze keuze maakte? Simpel, de nieuwe SL moet zowel de vorige SL als de voorgenoemde straatlegale race-auto vervangen. Hij ontpopt zich als de ultieme spierbundel, ten koste van de inherente elegantie die (de meeste van ) zijn voorgangers typeerde. 

Moderne kunst

Ik loop een rondje rond onze testwagen van dienst: een SL 63 AMG 4Matic+. Alstublieft. Ruim tweehonderdduizend euro aan toptechnologie en bruut geweld, verpakt in een jasje dat niet de minste twijfel laat bestaan rond zijn prestatiepotentieel. 
Het grote zwarte radiatorrooster lijkt wel een beetje op de half opengesperde bek van een walvishaai. De voorbumper schraapt haast over de grond en de zijdelingse luchthappers zijn zo groot dat ze een watermeloen kunnen verorberen. De ranke koplampen en de dubbele overlangse nerf in de motorkap weten het evenwicht enigszins te herstellen. 
Ik stap naar de achterzijde toe. De schuine kofferklep ligt in het verlengde van de strakke cabriokap, die 21 kilo lichter is dan zijn stalen voorganger en het zwaartepunt van de auto verlaagt. Enige verwantschap met de Porsche 911 valt niet te ontkennen. Het is meteen ook de grootste concurrent van de SL, al twijfelen we eraan of een Porsche-rijder de roadster met de Ster echt als een alternatief beschouwt, AMG-inmenging of niet. 

Echt overtuigd ben ik tot nu toe niet, maar net als bij een kunstwerk mag je niet te dicht op het object staan kijken. Stap tien meter achteruit, aanschouw de SL in profiel en dan begin je de vormtaal en het designconcept te appreciëren. Yep, er is toch weer een meesterwerk ontsproten aan de tekentafels bij Mercedes. Of die AMG-addenda nu echt noodzakelijk waren, dat is een andere discussie.

Ear candy

Het interieur van de SL wordt dus overspannen door een stoffen kap. Het komt de lijnen van de auto duidelijk ten goede en neemt veel minder plaats in, terwijl de geluiddemping net zo verzorgd is. Ook de tot 0.31 verbeterde stroomlijncoëfficiënt speelt zijn rol. Je kunt de kap openen en sluiten tot een rijsnelheid van 60 km/h. Even handig, zo niet handiger is de mogelijkheid om de kap via de afstandsbediening te openen, terwijl de auto nog geparkeerd staat. 15 seconden volstaan om het spektakel te voltrekken.
Onder die andere kap – die van aluminium is, net als alle andere koetswerkpanelen – ligt de gekende 4.0-V8 biturbo. Die zet in dit geval 585 pk en 800 Nm op de vier wielen via een negentrapsautomaat. Naast vierwielaandrijving beschikt de SL 63 4Matic+ overigens ook over vierwielsturing. Dat maakt hem levendiger in de bochten en verkleint de draaicirkel. 

Dankzij dit systeem weet de SL zijn hoge gewicht goed te camoufleren en heb je nooit de indruk met een kolos op stap te zijn. Ook het technologische pakket dat achter de naam AMG Ride Control schuil gaat, doet zijn duit in het zakje, net als de elektronische stabiliteitscontrole, die gericht wielen afremt om de auto zo strak en stabiel mogelijk door de bocht te laten gaan. Heel wat kunstgrepen dus die je doen afvragen hoe de auto zou rijden zonder al die hulpmiddelen.

Vanzelfsprekend kun je heel wat parameters zelf instellen, zoals de respons van het gaspedaal, de stugheid van de schokdemping, de interventiedrempel van de veiligheidssystemen en de motorklank. Wie een SL 63 koopt, zal ongetwijfeld courant gebruikmaken van de sportiefste settings en als je dat doet, word je getrakteerd op rijsensaties die enkel maar als adembenemend kunnen worden omschreven. 
In Sport Plus-modus brult de V8 dat het een lieve lust is en heeft hij niet de minste moeite met de twee ton leeggewicht van de SL. Je krijgt amper de kans om het volledige potentieel aan te spreken, want zelfs met een half ingetrapt gaspedaal zit je al veel te snel aan snelheden die je je rijbewijs kosten. In diezelfde modus toont de automaat zich van zijn beste kant. In de andere rijmodi is hij niet de snelste om aan te grijpen bij het vertrekken, noch de meest proactieve bij het terugschakelen, maar de schakellepels geven je desgewenst de teugels in handen.

S-Klasse-interieur

Bij een sportieve roadster met AMG-signatuur hoort de klemtoon op het rijden te liggen. De aandacht zou minimaal mogen worden afgeleid door schermen, knoppen, toeters en bellen, denk je dan. Maar bij Mercedes ziet men het blijkbaar anders. Je waant je haast in de cockpit van de S-Klasse, met de grote verticale tablet en een afgeplat stuurwiel met eigenlijk veel te veel knopjes. Indrukwekkend, dat wel, maar wat ons betreft overdaad in een auto als deze. De toetsen reageren bovendien niet altijd van de eerste keer, met name die van de cruisecontrol niet.
Ook de stoelen hebben dezelfde functies als in de S-Klasse: veelvuldige elektrische regelmogelijkheden, een heel massagemenu, verwarming en ventilatie. De Airscarf-nekverwarming is ook weer van de partij, zodat frisse zomeravonden geen excuus zijn om de kap te sluiten. 
In één ruk naar het Zuiden van Frankrijk rijden zou perfect haalbaar zijn zonder de minste tekenen van vermoeidheid. Dat is echter buiten de flinke dorst van de V8 gerekend. Bij doorsnee gebruik moet je rekenen op 15 l/100 km en als je ermee rijdt alsof je hem net gestolen hebt, haal je op je sokken 20 l/100 km. En je moet Super 98 tanken, tussen haakjes.

Hoewel hij officieel een “2+2” is, moet je ook niet hopen om je kinderen mee te kunnen nemen op reis. De achterstoeltjes zijn ridicuul klein en dus compleet onbruikbaar, net als in de R129 uit 1989 overigens. Dan had Mercedes er beter een opbergcompartiment van gemaakt of de kofferruimte vergroot. Daar krijg je nu maximaal 240 liter aan spullen in kwijt – als je de kap sluit. Met de kap open moet je genoegen nemen met 213 liter.

Op 911-jacht

De SL 63 4Matic+ kost haast 200k. Natuurlijk kun je dat bedrag nog flink opblazen als je je helemaal laat gaan in de optielijst. Met zulke prijzen waagt hij zich op het grondgebied van de Aston Martin DB11 V8 Volante (waarmee hij zijn motorblok deelt) en de Porsche 911 Carrera 4S GTS en zelfs Turbo Cabriolet. 

We vallen in herhaling, maar ook uit deze vergelijking valt enkel maar te concluderen dat de Mercedes-AMG SL 63 4Matic+ de kaart van de technologische dominantie trekt en zichzelf erg graag in de kijker wil rijden. “Het beste of niets” is in het geval van deze SL ontaard in een overdreven bewijsdrang. Is dit wat de SL-kopers anno 2022 willen? Sommige allicht wel. 
Na deze test met de 63 4Matic+ lijkt de instapversie van de nieuwe SL paradoxaal genoeg des te aantrekkelijker. Die stelt het met de helft minder cilinders, maar gooit ook wat ballast overboord en belooft puurder te zijn, al was het maar door zijn zuivere achterwielaandrijving en minder exuberante spoilerwerk. Als je per se de dikste wil hebben en iets te bewijzen hebt, ga gerust voor de 63. Dolle pret en bekijks gegarandeerd.