Ford mag zijn ooit toch heel populaire Fiesta dan uit de catalogus hebben gehaald, de in 2019 gelanceerde Puma was er eigenlijk wel een afgeleide van. Juist ja, het is een soort SUV-variant van dus niet veel meer (en ook niet minder) dan een stadswagen. De auto werd dit jaar al eens opgefrist, Autonieuws mocht hem testen.

Ook Ford is een van die (inmiddels vele) automerken die het commerciële potentieel van volledig elektrisch aangedreven auto’s duidelijk verkeerd hebben ingeschat. De Amerikaanse constructeur rekende zeker voor Europa op een veel snellere transitie en had dan ook al concrete plannen voor de begrafenis van al zijn modellen met verbrandingsmotor. Voor de Fiesta werd die in 2023 al georganiseerd, maar voor buitenstaanders lijkt dat ondertussen misschien wel al een van de wat grotere vergissingen uit de ‘moderne’ autogeschiedenis. Concurrenten als Renault (met de Clio), Stellantis (met de Citroën C3, de Opel Corsa, de Peugeot 208 en zelfs de nieuwe Lancia Ypsilon), Suzuki (met de Swift) en Toyota (met de Yaris) scoren wel nog altijd met dat soort auto’s en ook de Zuid-Koreanen én de grote Volkswagen-groep tellen er nog wel enkele in hun gamma’s. Geen CEO of andere slimmerik die er bij die autobouwers al aan dacht om dat soort modellen op te geven, wat bij Ford dus wel gebeurde met de Fiesta.

Wat is er nieuw?

Goed, het is een lange aanloop naar het onderwerp van deze test. De opgewaardeerde Puma dus, een auto waarvan ze bij Ford natuurlijk beweren dat hij het door het verdwijnen van de Fiesta achtergelaten ‘gat’ wel kan opvullen. Ook al is de Puma zowat de populairste auto van het merk in Europa, klopt dat allicht toch maar voor een deel. Niet iedere potentiële koper van een stadswagen heeft nood aan een wat stoerdere SUV-look of hecht belang aan een iets hogere zitpositie, ook al maakte Ford de ‘overstap’ wel makkelijker door de Puma met zowat dezelfde prijzen dan de afscheidnemende Fiesta in de catalogus te zetten.

Genoeg van dat soort reflecties, de Puma is en blijft ondertussen natuurlijk wel een bijzonder leuk autootje. Veel hoefde of mocht er om financiële redenen nog niet aan te worden veranderd, de opwaardering beperkt zich dan ook tot wat visuele opsmuk en nieuw infotainment. Het eerste valt met een hertekende grille (met minder chroom) en dito koplampen (met standaards LED’s) en velgen zelfs niet meteen op, het tweede komt onder de vorm van een aanraakscherm van zowat 12 duim en extra connectiviteit. Met dank aan de introductie van Sync 4, dat biedt natuurlijk weer meer mogelijkheden dan het Sync 3 van voor de facelift. Er zijn ook een stembediening voor diverse functies en draadloze Android Auto en Apple CarPlay, voor het opladen van een telefoon heb je ook geen kabeltje meer nodig.

‘Vierkant’ stuurwiel

De bediening voor de klimaatregeling werd in het aanraakscherm geïntegreerd, dat doet de gebruiksvriendelijkheid eigenlijk geen goed. Voor de digitale instrumenten staat er voor de ogen van de bestuurder een evengoed nieuw scherm van 12,8 duim. Ook nog opvallen doet het stuurwiel dat je met enige zin voor overdrijven vierkant zou kunnen noemen. Het ziet er allemaal wel wat moderner uit, maar je merkt toch dat een en ander in een al bestaande auto werd geïntegreerd en dat de harmonie dus wat ontbreekt. Dat kreeg de concurrentie in onder meer de Opel Mokka, Peugeot 2008 en Renault Captur toch iets beter voor elkaar, ook al verdient het Ford-infotainment wel nog een compliment voor zijn snelle werking. Iets helemaal anders, maar ook bijzonder handig is en blijft de uitspoelbare MegaBox voor het transport van extra hoge en ook ‘vuile’ spullen in de koffer. 

Terwijl het toch lange tijd een tendens was om klanten duizend-en-een keuzemogelijkheden te bieden, heeft Ford het Puma-gamma net vereenvoudigd. De sportieve ST met de 1.5 van 200 pk en manuele bak is (helaas) verdwenen, naast die met de 170 pk sterke 1.0 en automaat is er nog keuze uit modellen met dezelfde Ecoboost-driecilinder van het mild-hybride type met 125 en 155 pk. Beide varianten kunnen zowel met een manuele zesbak als een € 1.800 extra kostende gerobotiseerde en van twee koppelingen voorziene DCT-transmissie met zeven verhoudingen worden besteld. Qua uitrusting werd het verhaal evengoed een pak eenvoudiger of als je wil korter, met nog een Titanium-basismodel, een ST-Line en een ST-Line X. Plus dus de ‘echte’ ST, met de motor van 170 paarden blijft dat een wat apart geval.

Plezier onderweg

Ford voorziet zijn auto’s al jaren van bijzonder knappe platformen, dat was zeker ook het geval voor de recentste Fiesta-generaties en dus evengoed voor de van de allerlaatste van die stadswagens afgeleide Puma. Qua rijplezier behoort die echt tot het beste dat je in dit segment zal vinden, hij overtroeft zelfs auto’s van een groter formaat. De ophanging zorgt in zowat alle omstandigheden voor een quasi perfect evenwicht tussen rijcomfort en rijdynamiek en de besturing is direct, precies en dus efficiënt, er zijn echt weinig auto’s uit dit prijssegment die ‘onderweg’ zoveel voldoening schenken. Dat wisten we allemaal al, meer uitleg hoeft dat dus eigenlijk niet (opnieuw). De basis-Puma is met 125 pk ook net performant genoeg en de moderne DCT doet evengoed wat je ervan verlangt. De motor is ook stil, toch voor een driecilinder. En hij is, als je jezelf wat in toom kan houden, ook vrij zuinig. Een gemiddeld verbruik van rond de 6 l/100 km, dat lijkt haalbaar.

Ook Ford heeft zijn elektrische plannen recent dus al wat bijgestuurd, maar de Mustang Mach-E, de Explorer en de zonet gelanceerde Capri krijgen later dit jaar wel nog het gezelschap van een EV-variant van de Puma. Ondertussen blijven de modellen met benzinemotoren echt wel leuke autootjes. Tenzij je een echt grote nood aan topprestaties voelt en voor de 1.0 van 155 of zelfs 170 pk (in de ST) wil gaan, klaart het basismodel de klus ook wel. Daar vraagt Ford minstens € 29.050 voor, met de automaat wordt dat € 30.850. Het model met 155 pk is er vanaf € 32.050 (met de automaat erbij) en de echt sportieve ST heeft een catalogusprijs van € 39.600. Het zit allemaal in de buurt van wat de concurrentie je voor vergelijkbare modellen aanrekent, maar is voor wat nu de ‘goedkoopste’ Ford is geworden natuurlijk wel al heel wat geld. Je krijgt er gelukkig een pak rijplezier voor mee naar huis.