Er worden veel en wellicht zelfs (veel) te veel auto’s iconisch genoemd, maar voor de Ford Mustang past de omschrijving natuurlijk wel. De in 1964 gelanceerde en meteen heel populaire auto is al aan zijn zevende generatie toe en geldt nog altijd als zowat ’s werelds best verkochte en dus ook populairste coupé en cabrio. Dat succes is vooral aan Amerikaanse klanten te danken, maar ondertussen rijdt het nieuwste model ook weer op Belgische wegen rond. Met onder meer een Autonieuws-redacteur achter het stuur.

Natuurlijk zijn heel wat auto’s compleet irrationeel, maar dat kun je evengoed zeggen van huizen met meer slaap- en badkamers dan mensen om ze te gebruiken. Of van bootjes, wereldreizen en andere producten en activiteiten die ons milieu wellicht geen goed doen. Toch zijn en blijven het vooral onze favoriete vervoermiddelen die vanuit groene hoek worden geviseerd. Terecht of niet, daar gaan we ons hier nu niet eens over uitspreken. Maar het staat natuurlijk wel vast dat zo’n klassieke Mustang in de hoek zit waar de klappen kunnen vallen. Zijn ronkende V8 beschikt zelfs nog niet over mild-hybride assistentie, vandaar dus ook een benzineverbruik van 12 l/100 km en een navenante CO2-uitstoot van 282 g/km. En dat zijn dan nog de weinig realistische WLTP-cijfers...

Atmosferische V8

Wat de Mustang – met een grote knipoog – extra ‘gevaarlijk’ maakt, is dat hij natuurlijk een pak bereikbaarder is dan een peperdure Ferrari, Lamborghini of McLaren. Er rijden er met andere woorden heel wat meer van rond dan van die Italiaanse of Britse bolides, wagens die soms trouwens wel al met zuinigere hybride ‘oplossingen’ komen. Het zal de klassieke Mustang-fans, waarvan er in ons land best ook wel wat zijn, vooralsnog worst wezen.

Ze kunnen sinds kort ook weer sparen voor een nieuwe coupé of cabriolet met de beroemde voornaam. Het gaat dus al om de zevende generatie van de zowat 60 jaar oude wagen. De looks en ook het concept zijn alweer niet of toch nauwelijks geëvolueerd, de achterwielen worden ook nog altijd aangedreven door een voorin gemonteerde en nog steeds atmosferische V8. Stel je voor, je kan die als alternatief voor de tientrapsautomaat zelfs nog met een manuele zesbak bestellen.

Consumeren met mate

Die mechaniek is wel nog eens onder handen genomen en ook het koetswerk is toch wel wat nieuwer dan het op het eerste gezicht lijkt. Maar nog even over het eerste. De V8 is nog steeds een goede 5 liter groot, hij levert in de basisversie nu een anno 2024 echt niet meer zo spectaculaire 446 pk en 540 Nm. De grote motor is bij ons zelfs iets minder krachtig dan op zijn Amerikaanse thuismarkt, dat heeft alles met onze Europese emissienormen te maken. Dat... hoor je gelukkig niet, de V8 brult desgewenst nog altijd als de beste en produceert op verzoek en dus eerder artificieel zelfs nog wat beestachtigere geluiden. Te consumeren met mate, want het gaat je buren en na een tijdje misschien ook jezelf wel eens ambeteren en irriteren. 

Met de automaat raast ons gele paard in 5 seconden rond van 0 naar 100 km/h, de topsnelheid is elektrisch tot een hoe dan ook alleen in (een stukje) Duitsland nog uit te proberen 250 km/h. De variant met manuele bak is even snel, maar heeft wel bijna een halve seconde meer nodig voor de beroemde spurtoefening. Wie zijn Mustang zowat alle dagen en ook regelmatig in stads- of toch druk verkeer wil gebruiken, moet beslist voor de automaat kiezen. Tien verhoudingen zijn misschien wat van het goede te veel, maar met vrij lange schakelwegen en ook een nog altijd ‘ouderwets’ zware koppeling knaagt de zesbak echt wel een beetje aan het rijgemak en dus zelfs rijplezier. Of heeft dat soort oordeel echt al iets met onze respectabele leeftijd te maken?

Andere insteek

Een ook al meteen aangeboden Dark Horse-variant met nog iets meer vermogen en een iets sportiever afgesteld onderstel is nog wat meer geschikt voor het betere bochtenwerk, de ondertussen ook al voorgestelde en door de racerij geïnspireerde GTD zal zich zowaar zelfs voor snelle circuitrondjes lenen. Voor Belgisch verkeer lijkt het ons geen echte must, laat de Mustang hier toch maar vooral een zowel krachtige en dus snelle en ook best wel vrij efficiënte cruiser blijven. Hij mist natuurlijk de scherpte van een dan ook aanzienlijk duurdere Porsche 911 en maakt geen schijn van kans tegen het beste Britse en Italiaanse sportgerief, maar de ambities van Ford voor deze semi-sportwagen zijn altijd al van een andere aard geweest.

Zeker met de jongste en dus ook via de officiële kanalen in Europa verkochte Mustang-generaties gingen de kwaliteiten van de ophanging (met MagneRide als optie), van de besturing, van de remmen en evengoed van de tegenwoordig ook onmisbare rijassistentiesystemen er echt wel op vooruit. Je mist in extreme(re) omstandigheden wat feedback van de besturing, maar je ‘voelt’ de auto onder jou echt wel werken. Op die momenten stel je ook de alweer stevigere structuur vast, zelfs in de cabriolet. Pardon, de Convertible. Die heeft een goed geïsoleerde stoffen kap die zich elektrisch laat openen en sluiten, ook al moet je ze vanop de bestuurdersstoel wel nog altijd eerst even ontgrendelen en nadien ook weer vergrendelen. 

Levendige achterkant

Rustig genieten van de zon op je hoofd of toch wat sneller bochten pikken, mits het geschikte weer of de ‘juiste’ wegen kan het dus allemaal. Op een echt bochtig parcours is het in het tweede geval wel wennen aan de vrij grote afmetingen en vooral de lange motorkap van de auto, laat je als misschien minder ervaren bestuurder best ook niet verrassen door de nogal levendige achterkant. Ford voorziet ook wat leuke en echt wel alleen op verlaten wegen (of parkings?) te spelen... spelletjes, geïnspireerd door vooral Amerikaanse ‘hobbies’ als driften en dragracen. Genre de Line Lock-functie die de auto enkel via de remmen van de voorwielen op zijn plaats houdt en dus toelaat om die achteraan te laten spinnen en aldus wat rubber te verbranden. Met mate te consumeren, of je drijft de rekening toch nog op richting die van een 911...

Zijn de motor, het rijgedrag en zeker ook de looks van de buitenkant nog altijd op een leuke manier ‘ouderwets’, dan oogt het interieur van de jongste Mustang wel verrassend modern. Je vindt er geen klassieke instrumenten meer, wel twee tegen elkaar geplaatste schermen met natuurlijk digitale (en configureerbare) tellers en alle hippe multimediatoepassingen. Die draaien met het al van diverse andere Fords bekende Sync 4 en blijken best wel gebruiksvriendelijk, ook al omdat er voor een aantal vaak gebruikte functies toch nog wat fysieke bedieningen zijn. Ook op het stuurwiel geen haptische toestanden, daar zijn we best wel blij om. Het infotainment biedt heel wat mogelijkheden, die laten zich na een kleine (zelf)opleiding allemaal vrij vlotjes benutten. 

Liever met twee

De afwerking en de materiaalkeuze kan je als correct omschrijven, zij het zonder die van de beste Duitse of Aziatische producten te evenaren. Vandaar ook de vrij scherpe prijs van € 65.690 (of € 58.460 voor een coupé met manuele zesbak), zullen we maar denken. Voorin is het comfortabel zitten, maar vooral in de cabriolet is het achterin wel heel krap. Met vier volwassenen aan een lange rit beginnen? Vergeet het maar, ondank dus toch een buitenlengte van meer dan 4,8 meter. Met 338 liter is ook de koffer zeker niet uitzonderlijk ruim. Maar wie daar plots nog van zou schrikken, had misschien niets eens aan dit artikel moeten beginnen.

Bij onze conclusie keren we terug naar onze inleiding. Ford heeft heel wat ‘rationele’ auto’s in zijn catalogus staan, maar de Mustang is daar dus zeker niet bij. Ook daarom vinden we de keuze om de eerste elektrische SUV van het merk dezelfde voornaam mee te geven nog altijd niet zo’n goed idee. Zolang ze in Detroit ook nog een ‘echte’ willen maken, blijven we echter heel vergevingsgezind. Dat blijven we ook zonder morren voor de misschien nog kleine tekortkomingen van deze zevende Mustang-generatie. Ach, het is zelfs niet eens de juiste woordkeuze. De nieuwe Mustang is weer gewoon een Mustang, punt.