De Silver Seraph kende maar een korte carrière, maar de limousine is om diverse redenen toch wel een heel bijzonder Rolls-Royce. We leggen natuurlijk graag ook even uit waarom.

Bij Rolls-Royce zullen ze ongetwijfeld opperen dat al hun modellen mijlpalen zijn, maar als buitenstaander mogen wij er natuurlijk wel al eens eentje uitpikken dat volgens ons een nog net iets grotere historische waarde heeft dan de andere. De in 2023 gelanceerde Spectre is zeker zo’n Rolls-Royce, dat was immers de eerste elektrisch aangedreven auto van het prestigieuze merk. De Silver Seraph uit 1998 is om andere redenen vrij uniek, zo zorgde hij echt wel voor de link tussen het pre-Goodwood-tijdperk en al het erfgoed dat daarbij hoorde enerzijds en het hedendaagse en heel moderne Rolls-Royce anderzijds. 

Met de computer 

De Silver Seraph was om te beginnen het eerste model waarvoor de Britten CAD of voluit Computer-Aided Design gebruikten, vrij vertaald is dat het maken van tekeningen en ontwerpen in 2D én 3D met behulp van een computer. Vandaag lijkt dat heel ‘gewoon’, maar zeker voor een merk als Rolls-Royce was het ongetwijfeld niet veel minder dan een revolutie. Zo maakte de nieuwe werkwijze het veel makkelijker om ontwerpen continu aan te passen zonder steeds ‘opnieuw’ te mogen beginnen. De Silver Seraph was echter ook de eerste Rolls-Royce die een V12 van BMW kreeg ingebouwd. Het Duitse merk zou de Britse autobouwer iets later, toen de wagen al in productie was, ook overnemen. 

 Innovaties met respect voor de geschiedenis  

Ondanks het gebruik van CAD duurde de ontwikkeling van de auto uitzonderlijk lang en kende ze nogal wat – hoe noem je dat? – wendingen. Bij Rolls-Royce leggen ze dat vandaag uit door te wijzen op de grote economische uitdagingen van die tijd, met ook sterk uiteenlopende eisen van de klanten op de belangrijkste markten van het merk. Maar toen de auto eenmaal klaar was, voldeed hij daar – nog altijd dixit Rolls-Royce – wel helemaal aan. De ontwerp- en ingenieursteams slaagden erin om hun verbeeldingskracht en zin voor innovatie toch te verzoenen met de fundamentele en dus historische principes van het merk.  

Na de Silver Spirit 

In 1989 verkocht Rolls-Royce een recordaantal van 3.333 exemplaren van de Silver Sprit (foto hierboven), een model dat toen al tien jaar in productie was en uiteindelijk 18 jaar zou meegaan. Het was de nakomeling van de Silver Shadow (foto hieronder), die had een carrière van toch ook 15 jaar gekend. Zelfs toen waren zo’n lange levenscycli al ongebruikelijk in de auto-industrie, Rolls-Royce noemde ze echter het ‘bewijs’ dat conventionele wijsheid niet altijd van toepassing was voor grote luxewagens. Toch was de ontwikkeling van de opvolger voor de Silver Spirit toen al een tijdje bezig. Sinds 1984 zelfs, met de codenaam SXB. 

 Traditionele Britse klanten en ‘nieuwe’ Amerikaanse kopers 

Het moest een volledig nieuw model worden, eentje die dus tegelijk aan de wensen van de traditionele klanten in Groot-Brittannië en die van de vaak wat jongere kopers in de Verenigde Staten kon voldoen. De eersten voelden zich nog vaak ongemakkelijk bij het tonen van rijkdom in tijden van economische recessie, de Amerikanen wilden net wel een auto waarmee ze ongegeneerd succes konden uitstralen.  

Een beetje ‘kleiner’

De ontwerpers van de SXB kregen de opdracht een wat kleinere auto dan de Silver Spirit te bouwen, met dan wel minstens dezelfde binnenafmetingen én een zo groot mogelijke koffer. Voor de bestuurder en de passagiers moest ook weer een zogeheten Command Position worden gecreëerd. Het was een complex lastenboek, maar vanaf 1989 kon er dus gebruik worden gemaakt van het al vermelde CAD. Het kwam er als aanvulling van de traditionele stylingblokken van klei, hout en glasvezel, die worden in de fabriek van Goodwood trouwens ook vandaag nog gebruikt. 

 Aan modegrillen werd zelden toegegeven 

Autodesigners waren in die tijd zowat allemaal geobsedeerd door de wigvorm, laag aan de voorkant en hoog aan de achterkant. Op de stylingafdeling van Rolls-Royce waren ze dat net niet, daar werd (en wordt) nooit echt zomaar toegegeven aan modegrillen. De Silver Seraph werd dan ook een auto met een hoge voorkant die zowat taps naar een lagere achterkant toeliep. Van (vooral) Amerikaanse Rolls-Royce-klanten kwam ook het verzoek om nog wat elementen van de vroegere Silver Cloud (foto hieronder) en Corniche in te bouwen. Het ging dan onder meer om een styling die aan motorjachten deed denken. 

Toen nog met Bentley erbij 

Een tijdlang was men van plan om aparte varianten voor Rolls-Royce en Bentley te bouwen, dat waren toen immers nog zustermerken. Ze zouden dezelfde basis gebruiken, maar wel verschillende koetswerken krijgen. Daar stapte men echter vanaf, er werd beslist dat de auto’s zich enkel met hun kenmerkende radiatorrooster en nog wat details zouden onderscheiden. Die nieuwe ‘aanpak’ hielp ook om kosten te besparen. Toch werd het project precies om financiële redenen in 1992 eventjes stopgezet.  

 Het project lag eventjes helemaal stil  

Het werd in januari 1994 heropgestart, waarbij de ontwerpers de draad van hun hommage aan vooral de Silver Cloud weer opnamen en tegelijk toch voor een meer eigentijdse taillelijn kozen. In oktober van hetzelfde jaar werd het licht helemaal op groen gezet, met de ambitie de auto in 1998 te lanceren. Toen werd ook beslist dat er BMW-motoren zouden worden gebruikt: een 5,4 liter grote V12 voor de Rolls-Royce en een 4,4 liter grote V8 voor de Arnage gedoopte Bentley (foto hieronder).  

Niet arrogant 

In mei 1995 lagen de ontwerpen van beide wagens zowat vast. Men had de radiatorroosters nog iets minder hoekig en (voor de Rolls-Royce) het beroemde Spirit of Ecstasy-beeldje nog iets kleiner gemaakt. Voor de flanken werden er enkele subtiele stylingkenmerken van de Silver Shadow behouden. De Silver Seraph werd in januari 1998 in een kasteel in Schotland onthuld aan de wereldpers. Die kreeg onder meer te horen dat de auto autoriteit uitstraalde zonder arrogant te zijn. En ook nog dat hij heel ‘aanwezig’ was zonder te veel pracht en praal.  

 Bentley werd door Volkswagen overgenomen 

Er waren dus zo’n 14 jaar nodig geweest om de auto van de tekentafel naar de weg te krijgen, vrijwel zeker de langste tijd ooit voor een Rolls-Royce. Toch kende hij ook een van de korste carrières uit de geschiedenis van het merk. Hij bleef maar in productie tot 2002, vanaf 2000 bestond er ook een Park Ward Touring gedoopte variant met een langere wielbasis en dus extra zitruimte achterin. Rolls-Royce was toen al enkele jaren eigendom van BMW, terwijl Bentley door de Volkswagen-groep was overgenomen.  

Technologische brug 

De Silver Seraph was dus wat compacter en beslist ook minder imposant dan zijn voorgangers, het blijvende succes van de latere en wel weer grotere modellen uit het Goodwood-tijdperk kan doen vermoeden dat het voor het merk misschien niet de ‘juiste’ filosofie was geweest. Toch mag de auto beslist wel een mijlpaal worden genoemd, volgens kenners was het in zijn tijd ook net wel waar de heel specifieke markt voor dat soort wagens om vroeg. Hij is ook ‘mooi’ verouderd en blijft er tot de dag van vandaag goed uitzien. Met de BMW-motor fungeerde de Silver Seraph tegelijk ook echt wel als een technologische brug tussen het ‘oude’ en het ‘nieuwe’ Rolls-Royce. De in respectievelijk 2003 en 2009 gelanceerde Phantom (foto hieronder) en Ghost zorgden voor de eerste pagina’s van dat fraaie verhaal.