Al wat oudere Formule 1-liefhebbers denken dezer dagen misschien eventjes terug aan Niki Lauda, die drievoudige Oostenrijkse wereldkampioen overleed op 20 mei 2019 op 70-jarige leeftijd. Hij werd geboren op 22 februari 1949 en had deze week dus 75 kunnen worden.
Niki Lauda, met als ‘echte’ voornamen Andreas Nikolaus, groeide op in een rijke familie in Wenen. Die was het hoegenaamd niet eens met zijn raceplannen, waarop hij dan maar zelf geld bij de bank ging lenen om zijn droom te kunnen realiseren. Lauda maakte zijn racedebuut met een Mini, reed daarna in de Formule Vee en nog diverse andere disciplines en kwam in 1971 in de Formule 2 terecht. Een jaar later volgde reeds het debuut in de Formule 1 met een March in de toen bijzonder fraaie STP-kleuren. 
Een eerste titel en een horrorcrash
Die auto liet hem nog niet vaak toe om goede resultaten te behalen, dat deed zijn gehuurde BRM in 1973 evenmin. Met uitzondering van de Grote Prijs van Monaco, waar hij op een indrukwekkende manier naar de derde plaats opklom... en toen met een kapotte versnellingsbak strandde. Niemand minder dan Enzo Ferrari was ondertussen overtuigd geraakt van de kwaliteiten en dus vooral de snelheid van Lauda en bood hem een contract voor 1974 aan. Dat was lucratief genoeg om de Oostenrijker toe te laten meteen al zijn schulden af te betalen.
De rest van het verhaal is allicht beter bekend. Lauda won in 1974 al twee Formule 1-races met Ferrari en pakte een jaar later zijn eerste wereldtitel. Hij was goed op weg om die in 1976 te verlengen, tot een echte horrorcrash op de Nürburgring hem net niet het leven kostte. De Oostenrijker verbaasde vriend en vijand en zeker ook de dokters in het ziekenhuis met een heel snel herstel, ook al droeg hij bij zijn comeback in Monza toch nog heel wat sporen van zijn vooral zware brandwonden. De tweestrijd voor de titel met de Brit James Hunt duurde tot de laatste race in Japan, waar Lauda in de regen plots leek te beseffen dat de risico’s soms wat toch te groot waren en hij vrijwillig opgaf.
Nog twee keer kampioen
Bij Ferrari, dat in die dagen zelden veel leek te geven om het welzijn van zijn rijders, had men Lauda toen al half afgeschreven. Maar de Oostenrijker pakte in 1977 wel een tweede wereldtitel, waarna hij de Ferrari-deur achter zich dichttrok en naar Brabham verhuisde. In 1978 volgde nog één overwinning, de auto met Alfa Romeo-motor was echter duidelijk niet het beste dat de Formule 1 op dat moment te bieden had. Nog voor het einde van het seizoen 1979 hield Lauda er dan ook mee op. Hij richtte Lauda Air op en bouwde die maatschappij uit tot zelfs een specialist in lijnvluchten naar locaties wereldwijd. Soms zat Lauda als piloot ook zelf in de cockpit, eerder deze eeuw werd Lauda Air geleidelijk aan in Austrian Airlines opgenomen.
Maar nog even terug naar 1982, toen de goesting in het racen toch nog niet helemaal bleek te zijn verdwenen. Lauda keerde zelfs terug naar de Formule 1 met McLaren, wist al na twee races weer te winnen en werd in 1984 nog een derde en dan ook laatste keer wereldkampioen. Eind 1985 ging de helm definitief aan de haak. De Oostenrijker bekleedde tot zijn dood in 2019 nog diverse belangrijke functies bij verschillende teams. Zo was het zonder enige twijfel ook Lauda die Lewis Hamilton eind 2012 wist te overtuigen voor Mercedes te gaan rijden. De Brit, die in 2025 naar Ferrari overstapt, heeft dan ook altijd een grote bewondering voor Lauda gehad. Als die nog had geleefd, zou hij deze week dus zijn 75ste verjaardag hebben kunnen vieren. Al vermoeden we dat het zonder veel poespas zou geweest zijn, daar hield hij niet zo van.
