Volgens Traxio kiezen klanten nog te vaak voor banden die suboptimaal presteren en dat heeft een negatieve impact op de veiligheid en het verbruik (CO2-uitstoot). Daarom is het ondertussen 9 jaar oude label verder vereenvoudigd: zo is het aantal ‘klassen’ gedaald van 7 naar 5 en is relevante informatie over een band snel en gemakkelijk terug te vinden via een QR-code.
“Het nieuwe bandenlabel biedt heel wat voordelen voor zowel de klant als de bandenspecialist, voor de verkeersveiligheid en voor het milieu”, stelt Filip Rylant, woordvoerder van TRAXIO. “De eenvoudigere structuur en de extra informatie helpen de klant om de optimale band te kiezen of om zich beter te laten begeleiden tijdens het verkoopgesprek met de bandenprofessional.”
“Die optimale bandenkeuze draagt bij tot potentieel minder ongevallen, bijvoorbeeld door te kiezen voor banden met een kortere remweg bij nat wegdek. Ook kan het helpen om de CO2-uitstoot en het geluidsniveau te drukken. Het nieuwe bandenlabel is met andere woorden zowel op economisch, ecologisch als maatschappelijk vlak een goede zaak.”
Alles kan beter
Het nieuwe bandenlabel geeft op een visueel erg overzichtelijke manier de kwaliteit van de band weer. De 7 verschillende klassen van het oude label (dat de remweg op nat wegdek beoordeelt alsook de brandstofefficiëntie op basis van de rolweerstand) zijn vervangen door een eenvoudiger systeem met telkens 5 klassen.
Ook de geluidsproductie van de band is nu duidelijker weergegeven: het aantal geproduceerde dB wordt voortaan geflankeerd door een lettercode (A,B,C) in plaats van het abstractere systeem met geluidsgolfjes. En voortaan staat op het bandenlabel voor personenwagens ook aangegeven of de band geschikt is voor gebruik op sneeuw of ijs.
Het nieuwe label is dus eenvoudiger en vollediger, aldus Traxio. Maar is het volledig genoeg?
Critici zullen opwerpen dat het bandenlabel lang niet alles zegt over de kwaliteiten van een band. Zo hebben consumenten nog steeds het raden naar de zijn remgedrag op een droog wegdek, naar zijn laterale grip en dus veiligheid in bochten (nat en droog), enzovoort, terwijl dat toch essentiële criteria zijn om de veiligheid te beoordelen.
Ook vertelt de rolweerstand naar een heel klein deel van het ecologische verhaal. Eigenlijk zouden de banden ook getest moeten worden op slijtvastheid, want een band met een lage rolweerstand is daarom nog geen band die lang meegaat. Een duurzame band moet minder snel worden vervangen en bespaart dus grondstoffen, productie, recyclage, enzovoort.
EuroNCAP voor banden
Je kunt je eigenlijk afvragen of een systeem à la EuroNCAP geen betere oplossing zou zijn. Banden zouden een score van een tot vijf sterren krijgen, gebaseerd op drie categorieën: veiligheid, ecologie en geluidsproductie. De veiligheid zou beoordeeld worden op basis van de remweg, maar ook op de laterale grip, en dat telkens op nat én droog wegdek. Ook zou je extra punten kunnen toekennen voor banden die extra veiligheid bieden als er een lek optreedt, bijvoorbeeld.
De ecologie kun je beoordelen op basis van de rolweerstand, maar ook op de slijtvastheid. Men neme een testopstelling met een wegdek dat de gemiddelde ruwheid van het Europese wegdek heeft en men mete na hoeveel kilometer er nog pakweg 4 millimeter profieldiepte overblijft: dat kan toch zo moeilijk niet zijn. Ook het gebruik van duurzame, hernieuwbare grondstoffen zou extra punten kunnen opleveren. De geluidsproductie tot slot zou gemeten moeten worden op droog en op nat wegdek, alsook bij belasting.
Het zou de kostprijs van de banden ongetwijfeld de hoogte in jagen, maar het zou de consument in de richting kunnen duwen van banden die op alle vlakken goed scoren. Zo kun je gerichter werken naar meer veiligheid en minder uitstoot, wat dan misschien niet de bandenfabrikanten, maar wel de maatschappij ten goede komt.
